Τόσες Ελένες διάβηκαν
στο πέρασμα του χρόνου,
όλες τους πλούσιες κι όμορφες
όλες λεβεντομάνες.
Μα σαν τη Λένη τ’Αλευκιού
δεν ήτανε καμμιά τους.
Κόκορο είχε στα μαλλιά
με πλουμιστές κορδέλες
πού ‘χε σταφτάδες πορφυρές
πού ‘λαμπαν σαν πετράδια.
Η μπόλια της η κίτρινη
χάιδευε το λαιμό της
που ήταν λευκός και εύοσμος
σαν κρίνο του Απρίλη.
Βεργέτες κρέμονταν στ’αυτιά
σαν δυο τσαμπιά σταφύλια
κι επάνω στη μπουστίνα της
σπίλλα μαλαμαντένια.
Το πεσελί της πλουμιστό
Και χρυσοκεντημένο
είχε στην πλάτη τον αετό
τον Κωνσταντινοπολιτένιο.
Στη μέση της τη λυγερή
με δυο χρυσές κορδέλλες
το μπροστομούνι έδενε
με τα λευκά της χέρια
και χάιδευε απαλά απαλά
τα χίλια μύρια λούλουδα
που ήταν πλουμισμένο.
Κάτω απ’ το βελέσι της
το γυρλαντοστολισμένο,
το λυγερό της το κορμί
λικνίζονταν με χάρη
καθώς τη ρούγα διάβαινε
στα δυο της τα στιβάλια.
Άνποτε είδατε εσείς
παρόμοια Ελένη
νά’χε τόσα χαρίσματα
και τόσες ομορφάδες
να είστε σίγουροι γι’αυτό
θα ήταν απ’τ’Αλεύκι.